OFFF2022-Day2

Is het mogelijk om een off-day te hebben op OFFF? Blijkbaar wel. Het verslag van een dag vol niet-ingeloste verwachtingen…

Eclectische fontbibliotheek van House Industries

De dag begint nochtans veelbelovend met een geweldige sessie van Andy Cruz, stichter and artistiek directeur bij de onafhankelijke design studio House Industries. De eclectische fontbibliotheek van House Industries barst van de typografische pareltjes. Boeiend ook om te zien hoe de studio typografie voorbij de computer duwt en lettervormen laat opleven als fysieke objecten of patronen voor textiel.

Lettervormen als patronen voor textiel.

Verkeerd gegokt

Ik besluit om in de Open Room te blijven voor Roger Lima, creative director bij White Noise Lab, een music composition en sound design studio uit LA, en de sessie van onze eigen Musketon aan me voorbij te laten gaan. Verkeerd gegokt, vrees ik. Van Roger Lima krijgen we een karrevracht levenslessen voorgeschoteld à la ‘if you don’t embrace yourself, who will?’ Allemaal heel erg waar, maar ik had toch liever wat meer werk en ‘behind the scenes’ gezien. De sessie van Musketon was volgens mijn maatje Stan trouwens helemaal top. Musketon kreeg met zijn kenmerkende, tenenkrullende humor de zaal helemaal op zijn hand.

Een van de quotes van Roger Lima. Deze ga ik voor mezelf inkaderen, denk ik.

Met de wollige presentatie van Roger Lima was de toon gezet in de Open Room. De experimentele videografische overpeinzingen van  Anthony Ciannamea van Effixx en de fijnzinnig abstracte cinema van Stuart Langfield kunnen me maar matig bekoren. Heel artistiek allemaal, maar de Wauw-factor valt wat minnetjes uit.

De uitgepuurde cinema van Stuart Langfield.

Uitgebluste nonkel

Hoewel ik het me niet voorgenomen had, hou ik het in de Open Room voor bekeken en vlucht naar de Roots waar niemand minder dan Ian Anderson van The Designer Republic ten tonele verschijnt. Het belang van The Design Republic voor de techno-culture kan nauwelijks overschat worden. Ian Anderson is dan ook niets minder dan de founding father van de grafische techo-punk-dance-trance-scene van weleer en de man ontwierp talloze album covers voor verschillende iconische bands uit de elektronische muziek. Van het rebelse karakter van toentertijd blijf vandaag echter een schim over. We krijgen een uitgebluste nonkel te zien die zich mompelend doorheen zijn slides murmelt. Zonde.

Ian Anderson met het zo herkenbare werk van tDR.

Tragisch geval van vergane glorie

We vluchten en zijn net op tijd voor Rafa Roses, creative director & designer bij Sudioroses. Het contrast kon nauwelijks groter zijn. Eindelijk een gepassioneerde vormgever die met trots en een alleraardigst gevoel voor zelfrelativering vertelt over de verschillende branding projecten van de studio.

Rafa Roses saves the day met de typografische puurheid van hun branding projecten.

De ideale opwarmer voor film director, game designer en fotograaf Liam Wong en best gekend om zijn Tokio-cyber-punkachtige visuals. Tot mijn algehele consternatie wordt Wong op het laatste moment vervangen. Enigszins ontgoocheld besluiten we dan toch maar naar David Carson te gaan. Ook David Carson is een grafische grootheid en heeft mijn zijn grunge- en collagetypografie een onmiskenbare stempel gedrukt op de branche. Er zijn er echt niet teveel die dat kunnen zeggen. Maar al snel blijkt dat ook David Carson een tragisch geval is van vergane glorie. De man brabbelt er nauwelijks verstaanbaar op los en schijnt als enige in de zaal zijn grappen effectief grappig te vinden. We geven het na een half uurtje op. Tijd voor de bar. Dit moeten we effe doorspoelen.

Na een half uurtje David Carson was het tijd voor de bar…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *