Het Congres, het jaarlijkse rendez-vous van VIGC voor iedereen actief in de grafische branche, zit erop. Het was glamoureus fantastisch en overweldigend interessant. Al was het voor mij een wat bijzondere editie. En wel hierom…

Stunten op Het Congres

Even terug in de tijd… Tijdens een zonnige zomer-BBQ introduceert VIGC-opperhoofd Lode Vlayen voor het eerst het idee om te stunten op het komende jaarcongres met een op het event zelf gemaakt magazine. Of ik er iets voor voel? “Klinkt wel goed”, hoor ik mezelf zeggen en meteen beginnen er achteraan in mijn hoofd allerlei alarmbelletjes te rinkelen. Hoe moet dat dan? Hoeveel tijd heb ik? En… ik ben toch niet alleen om dat boekje vol te pennen?

Super team

Dat laatste blijkt gelukkig niet het geval. Mijn zeer vakkundige collega’s Alex Kunst en Ed Bogaard zijn ook aan boord. Dat scheelt. En Serge Di Marcantonio van design studio Zw.Art doet de vormgeving. Dat scheelt ook. Dan ziet het er in ieder geval geweldig uit. “Canon staat in voor de productie”, hoor ik tijdens de voorbereidende Skype-meeting. Super. Daarmee stijgt de kans dat er effectief een geprint magazine is op het einde van de avond aanzienlijk.

Terugkrabbelen is voor sisi’s

Alle lichten op groen, dus. Al knippert bij mij vooral oranje. Niks aan te doen. Terugkrabbelen is voor sisi’s. Dus sta ik woensdag, ruim op tijd, voor de ingang van de Lamot in Mechelen. Om alvast de sfeer op te snuiven… Niet mijn beste idee, hoor. Iedereen is immers druk in de weer om alles op tijd klaar te krijgen, op te bouwen en in te richten. De stress ligt er zo dik op dat ik ze bijna in plakjes kan snijden en tussen mijn boterham leggen. Ademen, Stef. Chill. You can do this.

Geen Word

OK. Laptop open. Verdoeme. Vergeten Word te installeren. Tja, dat komt ervan als je altijd meteen in WordPress blogt. Dan maar die basic Teksteditor. Blijkbaar opent die ook Word-bestanden. Kijk eens aan.

Embryonaal stadium

Het event zelf raast voorbij. Als een spons zuig ik informatie, indrukken en gevatte quotes op. Ik kribbel me een ongeluk in mijn notaboekje (yep, old school. Maar voor mij werkt het). Net voor Lieven Scheire de dag afsluit, sprint ik naar buiten en begin ik als een bezetene te tokkelen. Nu denk je misschien dat alles netjes geordend op papier komt. Wel ik kan je verzekeren: daar klopt geen bal van. Ik spui gewoon tekst. Onsamenhangende zinnen, halve quote’s en verhakkelde paragrafen. Enige structuur is in dit embryonaal stadium ver te zoeken. Maar, en dat is het allerbelangrijkste, het grote witte lege blad is gevuld.

The Zone

Nieuwsgierigen komen een kijkje nemen. Mijn collega-schrijvers grappen er op los. De printer begint al proef te draaien… Maar ik merk er helemaal niets van. Ik zit in ’the zone’, weet je wel. Dat moment van kristalheldere focus waarbij de buitenwereld is vervaagd tot een wazig achtergrondtafereel. En dan, als mijn scherm krioelt van de klodders tekst, begint er inderdaad iets te groeien dat enigszins op een artikel lijkt.

Mission accomplished

Iets later giet Serge mijn brouwsel in zijn uitgepuurde opmaak en nog iets later rolt het magazine uit te printer, net op tijd om mee te geven met de eerste vertrekkers. De stunt is gelukt. Iedereen blij. Ik… compleet op. Leeg geschreven. Mijn verstand in een kramp. Hoog tijd voor een frisse pint en misschien ook effe iets eten.

Bedankt, VIGC

Nu de stress wat is weggeëbd, voel ik mij bijzonder vereerd om deel te mogen hebben uitgemaakt van zo’n competent team. Zet een stel gedreven professionals bij mekaar, geef hen meer vertrouwen dan rationeel verantwoord is en er gebeuren geweldige dingen. Bedankt VIGC voor deze opportuniteit… al wil dit geenszins zeggen dat het volgend jaar nog spannender moet 😉

Geen exemplaar van het VIGC Today magazine? Geen probleem. Er zijn er gegarandeerd nog enkele op overschot. Lief mailtje naar Liesbet, PR & Communication manager bij VIGC, en dat komt wel in orde.

Meer lezen over Het Congres? Hier vind je het artikel van mijn sympathieke collega Peter Luit van Printmedianieuws.